Eskapady dzień drugi, a pierwszy dzień poszukiwań.
Darek zrywa się skoro świt – jedzie samochodem po swojego brata i kolegę. W ten sposób nasza biało-czerwona reprezentacja urośnie w siłę do sześciu chłopa.
Ile było osób na zlocie? Diabli wiedzą. Spory tłum. My mieliśmy wejściówki i identyfikatory na detektory o numerach oscylujących przy cyfrze 690. Czy była zachowana kolejność przy sprzedaży biletów (40 funtów za dwa dni), nie jesteśmy w stanie tego stwierdzić. Z całą pewnością na pola szykowało się ładnych parę setek ludzi, z czego całkiem sporą grupę stanowiły kobiety. W ogóle, to należy stwierdzić, że w Anglii poszukiwania artefaktów za pomocą detektora i łopatki są traktowane niczym dyscyplina sportowa, uprawiana dla zdrowotności organizmu jak i ducha. Sport narodowy podbudowany dumą z posiadanego dziedzictwa kulturowego. Za przeproszeniem, nawet babcinki z laseczką tam chadzają po polach z detektorem i słuchawkami na uszach.
Wracając do relacji. Darek jedzie samochodem po resztę towarzystwa, w namiocie chłopaki odsypiają zarwaną wcześniejszą nockę i bieganinę po Londynie, a ja z naturą podszytą wiatrem, zrywam się na nogi, aparat zawieszam na szyję i gnam na wieś chłonąć klimat poranka. Pogoda angielska, niebo pochmurne, więc i zdjęcia zbyt ciekawie nie powychodziły. Przyciąga mnie kościółek – z samego rana zamknięty. Kilka fotek od frontu, przechodzę na tyły i olśnienie – magiczny, zapuszczony cmentarzyk ze starymi, częściowo zarośniętymi i pochylonymi nagrobkami. Urokliwe miejsce, zmuszające do refleksji i zadumy. Myślę sobie, że trzeba będzie przyprowadzić tu chłopaków i w duchu liczę na rozpogodzenie oraz lepsze światło do zdjęć. Wczesnym wieczorem udało się zrealizować obydwa założenia.
Kiedy wracam na farmę, czyli nasze miasteczko zlotowe – życie tętni już pełna parą. W obszernym pawilonie rozkładają się sprzedawcy książek, sprzętu i monet. W starej stodole, adaptowanej na potrzeby zlotu, jako zaplecze gastronomiczne, roznosi się już aromat zasmażanego bekonu, jajek i kawy. Szybkie śniadanko, jakieś tam zakupy literatury ( monet jeszcze nie sprzedawali) i do namiotu. Na miejscu jest już Darek z resztą ekipy. Wszyscy krzątają się do wymarszu. Zbliża się dziewiąta rano, a więc czas rozpoczęcia poszukiwań.
Na dzień pierwszy poszukiwań wyznaczono pola oznaczone numerami od 1 do 9. Czas penetracji od 9:00 do 18:00. Sygnał do boju i pokaźna armia detektorowców wylewa się na wyznaczone areały. Za radą Darka startujemy na pole nr 7. Tam rok wcześniej powychodziło z ziemi sporo srebrnych blaszek, a na przeciwległym krańcu tego pola jakieś brąziki. Wszystko fajnie, tyko podobnie myślących osób było znacznie więcej, więc mamy spore zagęszczenie i detektory sąsiednie często się zakłócały. W słuchawkach ciągła kanonada dźwięków, na wyświetlaczu również coś stale przeskakiwało. Kurcze, trzeba to jakoś opanować. Kolega Maciej, obeznany ze sprzętem dostraja mi detektor do panujących warunków, z kieszeni wyciągam zakupione dzień wcześniej blaszki i rozkładam je na ziemi. Najazd sondą detektora i już wszystko wiem. Tak brzęczy i wyświetla się brązik, a tak piszczy sreberko.
Machamy i machamy, w międzyczasie troszkę nas zmoczył krótki, aczkolwiek intensywny deszczyk.
Zaczynam rozpoznawać sygnały właściwe od zakłóceń. Pierwszy wykop – grudka ołowiu. Rozczarowany pakuję to do sakwy. Obowiązuje słuszna zasada sprzątania z pola wszelkich śmieci dających sygnał. Kolejne dołki: blaszka, blaszka, ołów, blaszka. Kurczę, załamka, żadnych moneto-podobnych krążków. Macham dalej, jakiś dziwny sygnał – kopię i uśmiech na twarzy – podkowa. Teraz to jest już dobrze. Trochę to dziwne jak na człowieka naśmiewającego się z wszelkich zabobonów, ale po wykopaniu symbolu szczęścia (ślicznej, masywnej podkowy), nabrałem przekonania graniczącego z pewnością, że jakąś monetkę tu znajdę. Kolejna miedziana blaszka i następny dołek- bingo – brązik z IV wieku. Szczęśliwy wołam chłopaków, pamiątkowa sesja zdjęciowa i chowam do kieszeni w moim mniemaniu pospolitą blaszkę typu CONSTANTINOPOLIS. Okulary zostały w plecaku, świeżo wydarty ziemi krążek był lekko zalepiony i przez to mało czytelny. W tym czasie Grzegorz z Pawłem gdzieś się już ulotnili. Okazało się później, że woleli poszukiwania na stoiskach handlowych i tam przewietrzyli stoliki. Już po południ chwalę się swoim znaleziskiem, wyciągam blaszkę z kieszeni, pokazuję kolegom i z ust Grzegorza pada krótkie hasło „Helena”. No tak, blaszka obeschła, kolega z okularami się nie rozstawał, więc z mety zweryfikował moje znalezisko. Większym zaskoczeniem była dla mnie prezentacja dokonanych zakupów. Ochłapy dla mnie na kiermaszu tylko zostały, ale i tak jeszcze tam coś ciekawego szło wyrwać za rozsądne pieniądze. W sumie ten brązik Helenki okazał się tego dnia jedynym godnym uwagi znaleziskiem w naszej ekipie. Chłopaki wykopali jeszcze jakieś krążki, ale były to już totalne wycieruchy. W jednym przypadku można było rozpoznać zarys rewersu z Wiktorią SECVRITAS REIPVBLICAE, ale rozróżnienie czy był to Walentynian, czy Walens, w warunkach polowych raczej nie pozwalało na weryfikację.
Padło pytanie o dalszy los znalezisk… Otóż z takim wykopanym fantem szło się do stoliczka w pawilonie. Tam miła pani pakowała to do woreczka. Na specjalnym formularzu musiałem wpisać swoje dane, a na mapce zaznaczyć miejsce przybliżonej lokalizacji. Dostałem numerek odpowiadający karteczce w woreczku i po kilku godzinach można było przyjść odebrać krążek wraz ze stosownym dokumentem. Wszystko sprawnie, miło i sympatyczne. Archeolodzy mają pełną wiedzę o znaleziskach, a szczęśliwi znalazcy mają swoje fanty. Czysta bajka, a w naszych krajowych realiach utopia. Później rozeszła się fama, że tego dnia znaleziono na polach oprócz całej masy drobnicy kilka kolorowych cacek. Ludziska wydłubali z gleby dwa złote celtyckie statery i jedną dużą złotą średniowieczną monetę o nazwie, której nie jestem w stanie powtórzyć. Darku, uzupełnij tę lukę nazewniczą!
Przed zachodem słońca kolejny spacer. Tym razem kościółek był już otwarty, a chowające się słoneczko ostatnimi promieniami rozświetlało urokliwy, stary cmentarzyk. Podsumowaniem dnia była oczywiście wizyta w miejscowym pubie i degustacja kolejnych, lokalnych gatunków piwa. Niebo w gębie
Wątek: Skąd tyle monet w Anglii - relacja z forumowej eskapady (Przeczytany 58430 razy)
