Tytułowy Filip to Filip I Filadelfos, który panował (a raczej współrządził) częścią ogromnego niegdyś Imperium Seleucydów w latach 95 p.n.e. - 83 p.n.e. Zanim jednak do tego doszło Imperium pogrążyło się w długotrwałej wojnie domowej, która zakończyła się upadkiem dynastii i podporządkowaniem Syrii - Rzymowi (w 63 r. p.n.e. Syria została prowincją Rzymu).
Mniej więcej od roku 114/113 p.n.e. w wyniku wojny domowej pomiędzy braćmi przyrodnimi ze strony matki - Kleopatry Thei (swoją drogą żony aż trzech władców seleukidzkich): Antiochem VIII Gryposem (Krzywonosym) a Antiochem IX Kyzikenosem (swój przydomek Antioch IX wziął od miasta Kyzikos, gdzie się wychowywał), państwo Seleucydów było podzielone pomiędzy nimi. I tak, Antioch VIII swoją władzę sprawował na terenach tzw. Syrii właściwej, zaś Antioch IX nad pasem nadbrzeżnym i tzw. Celesyrią. Jednakże żaden z nich nie zamierzał porzucać myśli o władzy nad całym państwem.
W roku 96 p.n.e. (prawdopodobnie latem), Antioch VIII został przypuszczalnie zamordowany w wyniku spisku inspirowanego ze strony przyrodniego brata (chociaż niewykluczone, że umarł z przyczyn naturalnych), a jego formalnym następcą został najstarszy syn - Seleukos VI Epifanes. W tym samym czasie Antioch IX pojął za żonę Kleopatrę V Selene, a wcześniej żonę Antiocha VIII, która tym samym chciała zakończyć dynastyczny konflikt. Tego kroku nie zaakceptował Seleukos VI, który zebrał armię i na początku 95 r. p.n.e. pokonał Antiocha IX, który zginął podczas bitwy. Ta wygrana niczego jednak nie zmieniła, gdyż wkrótce role się odwróciły i to następca Antiocha IX - jego syn Antioch X Eusebes Filopator (kochający ojca), który poślubił swoja macochę Kleopatrę Selene, zmusił Seleukosa VI do ucieczki do Mopsuestii. Latem roku 94 p.n.e. Seleukos VI został oblężony w Mopsuestii przez wojska Antiocha X i zabity (podobno został spalony żywcem). Sam konflikt jednak daleki był od końca, gdyż po śmierci Seleukosa VI jego miejsce zajął rodzony brat - Antioch XI Epifanes Filadelfos. Tenże wraz z braćmi: Filipem I Filadelfosem (byli bliźniakami?) i Demetriuszem III Eucaerusem, uderzył na Antiochię. Kampania ta zakończyła się jednak ostatecznie klęską, a sam Antioch XI ratował się ucieczką, podczas której utonął w Orontesie, w trakcie przekraczania go na koniu w roku 92 p.n.e. Na placu boju pozostali Antioch X oraz jego przeciwnicy bracia Filip I i Demetriusz III.
Około roku 90/89 p.n.e. Antioch X został zaatakowany przez wojska partyjskie Mithridatesa II Wielkiego i pokonany (prawdopodobnie zginął, chociaż inne źródła wskazują na jego śmierć dopiero w 83 r. p.n.e. w wyniku najazdu ormiańskiego króla Tigranesa II), a jego ziemie przejął Filip I. Tymczasem brat Filipa I - Demetriusz III uwikłał się w wojnę z królem Judei - Aleksandrem Janneuszem, wspierając powstańców (został o to przez nich poproszony). Jego wojska pokonały Janneusza w okolicach Sychem, a on sam ukrył się w górach. Wkrótce jednak buntownicy obrócili się przeciwko Demetriuszowi III i uznali, że lepiej żeby krajem władał okrutny rodak niż Seleucyda i przyłączyli się do walki po stronie Aleksandra, który ostatecznie zatriumfował nad Demetriuszem. Około roku 88 p.n.e. doszło do kłótni pomiędzy braćmi (Filipem I i Demetriuszem III) o władzę, w wyniku czego wybuchła wojna domowa pomiędzy nimi. Filip I pokonał Demetriusza III głównie dzięki pomocy Partów, którzy udzielili mu wsparcia. Demetriusz III został przez nich uwięziony i zmarł w niewoli w roku 88 p.n.e. Ta wygrana stawiała Filipa I przed szansą ostatecznego przejęcia władzy nad całym pozostałym terytorium Syrii, jednakże ostatni z jego braci i synów Antiocha VIII - Antioch XII Dionizos przejął kontrolę nad stolicą Demetriusza III - Damaszkiem. Taka sytuacja utrzymała się aż do lat 84-83 p.n.e. kiedy to obaj utracili władze na rzecz władców zewnętrznych. Antioch XII wdał się w wojnę z królem Nabatejczyków - Obodasem I, w wyniku której poniósł śmierć, a Damaszek został zajęty przez Nabatejczyków (84 r. p.n.e.). Natomiast Filip I został pokonany przez wojska ormiańskie Tigranesa II, który włączył pozostałości Imperium Seleucydów do swego państwa (83-69 r. p.n.e.).
Te wydarzenia były praktycznie końcem dynastii panującej Syrią od ponad 200 lat - ostatni Seleucydzi (Filip II Philoromaeus - syn Filipa I oraz Antioch XIII Asiaticus - syn Antiocha X) byli już tylko nic nie znaczącymi pionkami w rękach rzymskiego wodza Pompejusza. Prawdopodobnie w latach ok. 70-60 p.n.e. władzę nad niewielkim obszarem (kilka miast?) sprawował również Seleukos VII Kybiosaktes - syn Antiocha X, jednak niewiele wiadomo na jego temat (dopiero stosunkowo niedawno odnaleziono bite przez niego i jego matkę Kleopatrę V Selene monety).
Niejako "sprawcą" całej tej, zresztą dość karkołomnej próby przybliżenia dziejów upadku Imperium Seleucydów jest jeden z moich ostatnich nabytków - tetradrachma tytułowego Filipa I Filadelfosa (Philadelphusa). Filadelfos oznacza mniej więcej tyle co "kochający swego brata". A oto i sam sprawca zamieszania:
Filip I i upadek Imperium Seleucydów
Filip I i upadek Imperium Seleucydów
Srebrna tetradrachma
waga: 15,597 g.
średnica: 24 mm.
Mennica: Antiochia nad Orontesem (lata 89-83 p.n.e.)
Awers:
głowa Filipa I w diademie zwrócona w prawo
Rewers:
Zeus siedzący na tronie i trzymający w prawej dłoni Nike a w lewej sceptr zwieńczony kwiatem lotosu, napis: ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΕΠΙΦΑΝΟΥΣ ΦΙΛΑ∆ΕΛΦΟΥ (BASILEWS FILIPPOU EPIFANOUS FILADELFOU)
Numery referencyjne: SMA 447, Houghton 394v.